Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ



῞Ενα ἀραβικό γνωμικό λέγει πώς τό κάθε πάθος δέν συντρίβει ἀμέσως τό θύμα του μέ τή γροθιά του, ἀλλά τό παραλύει ὀλίγον κατ᾽ ὀλίγον χρησιμοποιώντας ἕνα πρός ἕνα ὅλα τά δάχτυλά του.
Μέ τά δύο του δάχτυλα φράζει τ᾽ αυτιά τοῦ θύματος γιά νά μήν ἀκούη τίς καλές συμβουλές. Τά ἄλλα δύο τά χώνει στά μάτια καί τό τυφλώνει γιά νά μή βλέπη τόν δρόμο, στόν ὁποῖο τό ὁδηγεῖ. Καί μέ τό πέμπτο δάχτυλο κλείνει τό στόμα τοῦ θύματος καί προστάζει: ᾽Ακολούθει χωρίς ἀντιλογία. Καί ὁ δυστυχής ἄνθρωπος τυφλός, κωφός καί ἄλαλος ἀκολουθεῖ... Ποῦ; Πρός τό βάραθρο.

(᾽Από τό βιβλίο ῾Κογχύλια ἀπό τήν Τιβεριάδα᾽)

ΛΟΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ



- Δέν πρέπει νά λεπτολογοῦμε, ἄν κάποιος πῆ κάτι ἀπό ἁπλότητα δογματικῶς ἄστοχο. Πρέπει νά τό παίρνουμε μέ καλό λογισμό, διότι ὁ Θεός θά κρίνει μέ δικό Του τρόπο.

- Μοῦ ἔλεγε ἕνας μάγος ὅτι, ὅταν ἀνάβη κερί καθαρό, τά δαιμόνια δέν τολμοῦν νά πλησιάσουν ὅταν τά καλῆ, ὅπως πλησιάζουν ὅταν ἀνάβη σπαρματσέτο.

- Πρέπει ὁ λογισμός ἑνός φιλοτίμου νά κλίνη περισσότερο στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή θυσία Του, ἐνῶ ἑνός σκληροῦ στήν κρίση, στήν ἀνταπόδοση. ᾽Αναλόγως δηλαδή.

- Πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε νά ξερριζώσουμε τά μεγάλη πάθη, διότι ξερριζώνοντας ἕνα μεγάλο πάθος, ξερριζώνονται καί πολλά ἄλλα μικρά.

- Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη, νά, αὐτό εἶναι τό πᾶν.

(᾽Από τό βιβλίο ῾ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ’ )

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ…



Πλήγωσα ἕνα πουλί,

μάδησα ἕνα λουλούδι,

πίκρανα ἕνα παιδί. 

(᾽Από τό βιβλίο ῾Ψιχία ἀπό τῆς τραπέζης᾽)

ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ




- Ὁ προκομμένος ἄνθρωπος, ὅπου καί νά βρεθῆ, εἴτε στόν γάμο εἴτε στόν μοναχισμό, θά εἶναι ἐπιτυχημένος, ἔστω κι ἄν πάρη λάθος δρόμο ἀπό κακή διάγνωση τοῦ πνευματικοῦ του.

- Στόν ἀρχάριο, στό μικρό παιδί καί στόν πολύ εὐαίσθητο, ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει νά δοῦν καλά τόν ἑαυτό τους, γιατί θά πέσουν σέ ἀπόγνωση.

- Ὅταν στήν προσευχή δέν νιώθουμε παρηγοριά καί χαρά, ὅπως τό μικρό παιδί πού πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας του, τότε ἤ κάποιον ἔχουμε πληγώσει μέ τήν συμπεριφορά μας καί τήν σκληρότητα ἤ ὑπάρχει ὑπερηφάνεια.

- Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπείνωση, καί νά ξεκλίνη κάποτε, τόν σκεπάζει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ ὑπερήφανος εἶναι σάν τό χαλασμένο τιμόνι πού πάντα βαδίζει στραβά, ἤ σάν ἕνα πριόνι σιγιασμένο (τροχισμένο) από τήν μία πλευρά.

- Νά ἔχης πάντοτε ἕνα βιβλίο ἀνοιχτό πάνω στό τραπέζι, γιά νά μή βρίσκη εὐκαιρία ὁ διάβολος νά φέρνη λογισμούς.

- Λίγη μελέτη καί πολλή εὐχή. Στήν προσευχή καί στήν λατρεία πρέπει νά συμμετέχουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά.

- Ὅταν κάποιος εἶναι νευριασμένος, καλύτερα νά μήν τοῦ μιλήσης καθόλου, ἔστω καί μέ καλό τρόπο. Διότι μοιάζει μέ τόν πληγωμένο, πού δέν δέχεται οὔτε καί τό χάδι, γιατί ἐρεθίζει τίς πληγές του.

(᾽Από τό βιβλίο ῾ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ἔκδοση  ῾Ιεροῦ Ἡσυχαστηρίου ῾῞Αγιος ᾽Ιωάννης ὁ Πρόδρομος᾽, Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς)

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ



Ο άγιος Ιωάννης υπήρξε από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού, ανήκοντας μάλιστα στον στενότερο κύκλο αυτών, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον απόστολο Πέτρο. Κλήθηκε από τον Κύριο να Τον ακολουθήσει, όταν Εκείνος βρήκε τον Ιωάννη μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και το άλλο ζεύγος αδελφών, Σίμωνα και Ανδρέα, να είναι απογοητευμένοι, που ως ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ, «δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν έλαβον» και τους προέτρεψε να δοκιμάσουν και πάλι, κάτι που τους απέφερε πλήθος ιχθύων. Από τότε ο άγιος Ιωάννης ακολούθησε τον Κύριο, μέχρι το τέλος της ζωής Του, κι ήταν μάλιστα ο μόνος που με αφοβία Τον ακολούθησε και κατά την ώρα του μαρτυρίου Του, όπως παρευρέθηκε και κάτω από τον Σταυρό. Μετά την Πεντηκοστή και τη λήψη του αγίου Πνεύματος, κήρυξε μαζί με τον απόστολο Πέτρο στα Ιεροσόλυμα, επιτελώντας πολλά θαύματα και μεταστρέφοντας πολλούς στην πίστη, κι αργότερα του έλαχε να αναλάβει την ευθύνη ευαγγελισμού των ειδωλολατρών στη Μικρά Ασία, με κέντρο την Έφεσο. Κι εκεί μετέστρεψε πολλούς στην πίστη του Χριστού, μέχρις ότου ορισμένοι Εφέσιοι, μην αντέχοντας τη δράση του, κατάφεραν με κατηγορίες στον αυτοκράτορα Δομιτιανό να εξοριστεί στη νήσο Πάτμο, όπου ξεκίνησε καινούργια δράση. Ο Θεός τού παρουσίασε πολλές ευκαιρίες, κι ο άγιος Ιωάννης κήρυξε και θαυματούργησε, μέχρις ότου με την αλλαγή του αυτοκράτορα επέστρεψε στην Έφεσο, αφήνοντας απαρηγόρητους τους Πατμίους. Εκεί στην Πάτμο, ημέρα Κυριακή, σε σπήλαιο, του δόθηκε να δει φοβερά οράματα περί της πορείας του κόσμου, τα οποία και υπαγόρευσε στον μαθητή του Πρόχορο, δημιουργώντας έτσι την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Στην Έφεσο έζησε για αρκετά χρόνια ακόμη, κηρύσσοντας τον λόγο του Θεού, μέχρις ότου σε ηλικία 105 περίπου ετών άφησε ειρηνικά την τελευταία πνοή. Κατά την παράδοση, προγνώρισε τον θάνατό του, και παίρνοντας επτά από τους μαθητές του, βγήκε έξω από την πόλη, οπότε του έσκαψαν σε σχήμα σταυρού τον τάφο του, μπήκε μέσα και εκεί παρέδωσε το πνεύμα του. Οι πιστοί Εφέσιοι μαθαίνοντας τα καθέκαστα, έσπευσαν να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό, αλλ’  όταν άνοιξαν τον τάφο του, είδαν με έκπληξη και συγκίνηση ότι το σκήνωμά του έλειπε, κατά αντιστοιχία με αυτό που συνέβη και στην Παναγία, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας θεώρησε ότι και εκείνος μεταστάθηκε, πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εν σώματι στους ουρανούς. Ο άγιος Ιωάννης ήταν και συγγενής του Κυρίου μας, θεωρούμενος ανιψιός του, αφού ήταν μαζί με τον άγιο Ιάκωβο υιός της κόρης του μνήστορος Ιωσήφ, μυροφόρου Σαλώμης.
"Ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών" (Ο Κύριος)